Чаго я хачу? Гэта зводзіць з глузду.

Хачу быць худой. Хаця б нешта акрэсьлена. Хачу апранацца ў любыя рэчы, каб прыемна было паглядзець у люстэрка і можна было б не глядзець. О, так.

А іншае? Чаго я хачу? Для сусьвета - і так вядома. А я пра сябе саму.

Хачу фарбаў. Мастацтва. І паменей крыўднай крытыкі. Сяброўская дапамога - іншае. Але паменей заўваг ( Read more... )

Днямі зьведала такі цікавы факт пра самы гуманны ў інквізітарскім разуменьні метад выпрабаваньня вядзьмарак.

У галандскім горадзе Аўдэвотар (Старая Вада) сапраўдную ведзьму ад шчырай хрысьціянкі адрозьнівалі па... вазе! Лічылася, што ведзьмы важаць да 50 кг, бо гэта найбольшая вага, якую вытрымлівае памялцо.

Гараджан узважвалі гэтак часта, што Карл V ( Read more... )

Бывае так, знаходзіш сярод людзей нешта неверагоднае. Проста незвычайнае. І ў кожным зьзяе.

А мне баліць, калі самі зь сябе выдрапваюць.


( Read more... )

Доўгія тонкія пальцы. Сутыкнуўшыся з гэтай фразай у тэксьце пісьменьніка я пачынаю разумець, наколькі мы ўсе клішэ - ня ў тэксьце, але знутры. Доўгія тонкія пальцы, якія ўвайшлі ў феціш.

Скажы мне галоўных тры словы: "Доўгія тонкія пальцы". Устойлівы выраз, па якім разумееш, што за прыгажосьць вабіць гэтага чалавека. Прынамсі бачыш абрысы гэтае ( Read more... )

Ня ведаю, як вы, а вось я абажаю хадзіць. Хадзіць, блукаць, заблукваць і выблукваць назад. Часам праехацца на тралейбусе ці аўтобусе, каб заблукаць канчаткова. Зрэшты, гэта ня важна, куды ісьці. Галоўнае каб ісьці, а не сядзець дома.

Пра тое, што хадзіць і гуляць карысна я чула ўжо даўно. І гэта важна для мяне насамрэч - проста гуляць, назіраць, ( Read more... )